برای زنده یاد و جاوید نام حکیم انوشیروان خان کیانی کیوان؛
آن محب یگانه
آن شریف زمانه
آن سترگ دوران
آرامش روح و جان
اسوه‌ی مهرورزی و صداقت
مرد شهیر و نماد اصالت
چهره‌ی متبسم و خندان
حکیم انوشیروان کیوان
رضی الله تعالی
بخت یاری بود از لر تباران و مونس و انیس یاران.
شخصیتی منحصر و مانا بود و به صلابت مون‌گشت و بانا.
هم او که در معرفت و ادب زبان‌زد خاص و عام بود و انسان تمام
بی تردید آن چهره‌ی دوست داشتنی و محبوب، الگویی برای شهر بود و نمادی اخلاقی در این روزگار و دهر.
مهر و عاطفه از آن بزرگ‌مرد حکیم، سرشار بود و کلام اَش نغز و پُر بار
مردی که بیش از نیم قرن در نهایت تواضع و فروتنی، منشاء خدمات شایانی به شهر و دیار بود و بسیار نجیب و فرهنگ‌مدار .
حکیم انوشیروان شخصیتی صاحب نام بود و برای همه‌ی مردم شهر قابل احترام.
آن که دمی با وی به صحبت می نشست، مستِ عطر وجود مبارک او می گشت و از تمام تعلقات دل و جان می‌گسست.
اکنون بیست و سوم اردیبهشت هزار و چهارصد و چهار خورشیدی است و حکیم انوشیروان کیوان بزرگ چشم از جهان فانی بست و به ملکوت پیوست.
چونان همیشه، به رسم ادب و آیین مهر در برابر روح آن سترگ مرد وارسته سر تعظیم فرود می آورم و ایمان دارم که خالق هستی بخش، او را در زمره‌ی نیکان و پاکان مقام خواهد داد، ایدون باد.
حکیم و سخن‌دان و با کر و فر
نژاده نجیب‌ست و والا گهر
یکی مرد دانا و فرزانه یی
سُخندَر به گِردش چو پروانه یی
ورا نام نیک‌َش انوشیروان
به نیکی گرایید و جان جهان
خدایا تو ای قادر مهربان
تو ای آگهِ آشکار و نهان
نظر کن بَرِ خانِ نوشیروان
که بوده همی سرور دودمان
غفور اسکندری سبزی
(سخندری بختیاری)
۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۴
